post-metropolis

ผมหมดอาทิตย์นี้ไปกับการอ่านการ์ตูนรวดเดียวทั้งอาทิตย์ ที่เสียเวลาที่สุดคือเรื่อง Ichigo 100% ผลงานของ Mizuki Kawashita ผู้เขียน Lilim Kiss โดยหมดเวลาไปกับเรื่องนี้ถึง 4 วันด้วยกัน คิดเป็นความยาว 16 เล่ม (ยังไม่จบอีกต่างหาก)

ผมมีความรู้สึกว่าการ์ตูนเรื่องนี้เป็นการ์ตูนสำหรับผู้ชายโดยแท้ (แต่ผู้หญิงก็น่าจะชอบนะ) เพราะนอกจากจะมีฉากวับๆ แวมๆ แล้ว ยังขายฝันวัยหนุ่มเต็มๆ เพราะตัวเอกของเรื่องมีสาวๆ สวยๆ มาตกหลุมรักถึง 3-4 คนด้วยกัน เนื้อเรื่องเป็นเรื่องราวความรักของนักเรียนมัธยมหนุ่มแสนจะธรรมดา (มานากะ จุนเป) ที่มีความใฝ่ฝันจะเป็นผู้กำกับหนัง โดยเหตุการณ์กินเวลายาวนานตั้งแต่ ม 3 ถึง ม 6 ของพระเอกในการเลือกว่าใครกันแน่ที่ตัวเองรัก ระหว่างตัวละครสาวเพื่อนร่วมขั้น หลักๆ สองคน (จริงๆ มีมากกว่านั้น) คนหนึ่งเป็นเด็ก nerd เรียนเก่ง (โทโจ อายะ คนผมดำ)ผู้ชอบเขียนนิยาย และพระเอกก็เป็นผู้ค้นพบอัจฉริยภาพอันนั้นของเธอ แต่เมื่อเธอถอดแว่นแล้วจะพบว่า เธอเป็นเด็กสาวที่น่ารักมากๆ คนหนึ่ง กับอีกคนหนึ่งคือ Top idol สุดน่ารักของโรงเรียน (นิชิโนะ ซึคาสะ คนผมสั้น) ที่เป็นที่ popular ที่สุด และเด็ดเดี่ยวในการเดินตามความฝันของตัวเอง

เรื่องสร้างปมขัดแย้งโดยให้ โทโจเป็นคนที่พระเอกประทับใจในตอนแรกโดยที่ตอนนั้นพระเอกไม่รู้ว่าเป็นโทโจ เพราะเธอถอดแว่น ทำให้เข้าใจผิดคิดว่าผู้หญิงที่เห็นตอนนั้นคือ นิชิโนะ เลยกลายเป็นว่าสุดท้ายพระเอกไปสารภาพรักกับ นิชิโนะ โดยมีจุดเชื่อมตรงทั้งคู่ใส่กางเกงในลายสตรอเบอรี่เหมือนกัน (ตามชื่อเรื่องที่ Ichigo แปลว่าสตรอเบอรี่) theme ของเรื่องคือเรื่องราวการเลือกความรักระหว่างหนึ่งชายหลายหญิง โดยมีตัวเลือกหลักสองตัว คือหนึ่งเป็นคนที่ร่วมแบ่งปันความฝัน (โทโจ)โดยพระเอกมีความฝันที่ต้องการสร้างหนังโดยโทโจเป็นคนเขียนบท โดยร่วมหัวจมท้ายสร้างชมรมภาพยนตร์ขึ้นมาด้วยกันกับพระเอก แต่ไม่เคยบอกความรู้สึกของตัวเองต่อพระเอก ได้แต่แอบรักอยู่ในใจ กับอีกคนหนึ่งที่เดินนำทางชีวิตพระเอกเสมอ แต่ต่างฝ่ายแบ่งปันกำลังใจให้กัน หากต่างคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง (นิชิโนะ)

ถึงแม้ว่าจะตัดฉากวับๆ แวมๆ ออกไปโดยพล็อตเรื่องก็ยังน่าสนใจอยู่ดี ถึงแม้ว่ามันจะขาดความเป็น original ก็ตาม ผมชอบการ์ตูนเรื่องนี้มากๆ อยู่สองประเด็น หนึ่งคือวิธีการให้บุคคลิกของตัวละครที่ผมว่ามีมิติดี และถ้าผมเป็นมานากะคงเลือกได้อย่างยากเย็นเช่นกัน อย่าว่าแต่ให้เป็นนักเรียนมัธยมเลย ต่อให้เป็นตอนนี้คงคิดหนัก เมื่ออ่านแล้วต้องลุ้นเอาใจช่วยตัวละครอยู่เรื่อยๆ เรียกได้ว่ามีความผูกพันกับตัวละครทุกตัว โดยเฉพาะตัวประกอบที่มีรายละเอียดพอสมควรจนทำให้เรื่องดูไม่แบน ที่เด่นชัดคือมุมมองความรักของผู้หญิง-ผู้ชายที่อ่านแล้ว เออ ผู้หญิงเค้าคิดอย่างงี้ว่ะ ถึงแม้สองสาวจะมีบุคคลิกต่างกันแต่ก็ก็รู้สึกว่ามีอะไรคล้ายๆ กันแบบผู้หญิง และก็ไม่แปลกใจที่มานากะเลือกไม่ได้ซักทีในตลอดระยะเวลา 3 ปีครึ่ง จนกระทั้งคนอ่านก็ยังไม่รู้เลยว่าสุดท้ายจะลงเอยที่ใคร หรือไม่แน่อาจจะแห้วทั้งหมด

อีกประเด็นคือผู้เขียนสร้างฉากแห่งความทรงจำไว้มากมายในหลายเหตุการณ์ และตอกย้ำความทรงจำร่วมที่ทำให้ทั้งโทโจและนิชิโนะผูกพันกับมานากะ เพราะคนเรานั้นจะมีความหมายก็ต่อเมื่อไปอยู่ในความทรงจำของผู้อื่น ผมมีความสุขมากเมื่ออ่านการ์ตูนเรื่องนี้จบ (เท่าที่มีในเน็ท แต่เรื่องยังไม่จบ) เพราะทำให้ผมเกิดอาการ Nostalgia คิดถึงตัวเองสมัยเรียนมัธยมซะยังงั้น พาลคิดไปว่าตอนนั้ตูทำอะไรบ้างวะเนี่ย

ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้จัดว่าดีหรือไม่ เพราะผมเป็นผู้ชาย แต่ถึงแม้ว่าคนเขียนจะป็นผู้หญิง มุมมองการเขียนมันก็ดูๆ กดขี่เพศหญิงหน่อยๆ ไม่รู้ว่านี่อาจเป็นเพราะวัฒนธรรมญี่ปุ่นด้วยหรือไม่ อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ก็ได้บรรจุเนื้อหาของวัยรุ่นไว้ค่อนข้างหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรัก ความฝัน ความอยากรู้อยากลอง ฯลฯ ผมว่าเรื่องนี้อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สุดของ Kawashita แต่ส่วนตัวผมว่าค่อนข้างโอเคเลยทีเดียว เพราะอย่างน้อยๆ มันก็ทำให้ผมตกหลุมรักนิชิโนะ ซึคาสะไปแล้วหมดใจ