post-metropolis

Herzlich Wilkommen,
Heute haben wir die neue Kirschenkönigin, "Jenifer die Erste" (เจนนิเฟอร์ที่หนึ่ง)

เมื่อสิ้นคำประกาศของโฆษกงานประกวดธิดาสวนเชอรี่ แห่งเมือง Witzenhausen ที่จัดเป็นประจำทุกปีจนย่างเข้าสู่ปีที่ 39 ในปีนี้แล้ว "Katharina die Zweite" หรือ คาธารีน่าที่สอง ธิดาสวนเชอรี่ของปีที่แล้ว ถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ในอันที่เธอจะต้องอำลาจากความเป็นตัวแทนเมืองของเธอในการประชาสัมพันธ์ความอร่อยของเชอรี่จากบ้านเกิดเมืองนอนของเธอ

ครับ!! ที่ผมเกริ่นมามันก็คืองานเทศกาลผลไม้ประจำปีของเมือง Witzenhausen ซึ่งเมืองนี้เป็นเมืองที่มีชื่อเสียงในการปลูกเชอรี่ว่ามีรสชาติดีมาก (ผมชิมแล้วก็อร่อยดีนะ) และไอ้การประกวดนางงามที่ว่ามันก็คือๆ กันกับการประกวดนางงามสวนลิ้นจี่หรือสวนแตงบ้านเราดีๆ นี่เอง หน้าที่หลักของธิดาสวนเชอรี่ก็คือการออกไปประชาสัมพันธ์เชอรี่ของเมืองให้เป็นที่รู้จัก

ด้วยความที่คุ้นเคยกับการประกวดนางงามแบบไทยๆ มานาน แวบแรกที่ผมคิดก็คือ "ทำไมฝรั่งมันตอแหลอย่างงี้(วะ) กะอีแค่ประกวดนางงามผลไม้นี่ต้องถึงขนาดร้องไห้เลยหรือ ถ้าได้เป็นนางงามจักรวาลมันไม่ต้องหามส่งโรงพยาบาลเลยหรือไง" โดยผมมารู้ภายหลังว่า เค้าจัดกันมายาวนานแล้ว ถึงขนาดคนออกมาดูกันทั้งเมือง หรือจะเรียกว่าเป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่หน่อยก็คงไม่ผิดนัก(เมืองนี่ส่วนมากเป็นคนแก่นะครับ) และคนต่างชาติอย่างผมก็จัดเป็นตัวประหลาดในงานอยู่พอสมควร ด้วยที่ว่าไม่มีนักท่องเที่ยวที่ไหน โผล่หัวเข้าไป เพราะมันไม่มีอะไรให้ดูมากมายนัก แต่สิ่งที่น่าสนใจไปกว่านั้นก็คือ ผู้ประกวดจะต้องมีคุณสมบัติที่เป็นชาวเมือง Witzenhausen โดยกำเนิด แปลว่า ทะเร่อทะร่ามาประกวดนี่ไม่ได้นะครับ เพราะเค้าจะรู้ดีว่าลูกเต้าเหล่าใคร และผู้ชนะจะได้รับการแห่ล่องเรือมาตามน้ำก่อนจะมาขึ้นโชว์ตัวที่จัดโดยเทศบาล รางวัลของผู้ชนะก็ได้แก่ ล็อกเก็ตห้อยคอทองคำแท้อันเล็กที่เป็นรูปพวงเชอรี่ แล้วก็บัตรพักโรงแรมฟรีทั้งปี (ในกรณีที่ต้องไปประชาสัมพันธ์ผลผลิตภายนอกเมือง) ก็เท่านั้นเองครับ

พอรู้เรื่องอย่างนี้แล้ว สำหรับผมแล้ว ธิดาสวนแตงเมืองฝรั่งจะสวยหรือไม่คงไม่สำคัญแล้ว แต่ทำให้ผมได้เข้าใจขึ้นมาอีกนิดว่า ไอ้การเป็นตัวแทนชุมชนในการบอกเล่าเรื่องราวบางอย่างที่เป็นความภาคภูมิใจของชุมชนที่ตนสังกัดอยู่นั้น ตลอดจนประสบการณ์ที่เธอได้รับในหนึ่งปีของการทำหน้าที่มันถึงได้ทำให้เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ผมไม่มีข้อมูลเรื่องการประกวดธิดาสวนแตงบ้านเรา เพราะไม่เคยไปดูกับตาตัวเอง แต่ถ้าเข้าใจไม่ผิดผมเข้าใจว่าการประกวดนางงามในบ้านเราที่นับวันจะเป็นเรื่องพานิชไปหมดแล้ว ก็รางวัลมันออกจะล่อใจนี่ครับ ใครล่ะไม่อยากได้ (แต่อย่าลืมนะครับว่าค่าของรางวัลนั้นมีต้นทุนที่ต้องจ่ายเสมอ ไม่ว่ามันจะอยู่ในรูปแบบใดก็ตาม) และผมก็ไม่กล้าคิดไปไกลกว่านั้นว่านางงามสวนลิ้นจี่บ้านเรานั้น จะเคยปลูกหรือรู้จักพันธ์ลิ้นจี่เป็นอย่างดีพอที่จะประชาสัมพันธ์ให้คนสนใจ หรือไม่ มิพักพูดถึงการประกวดธิดาตัวแทนสินค้าต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น สบู่ ยาสระผม หรือนิตยสาร ที่มีกันอยู่ทุกวี่วัน

ความสามารถในการพรากเอาคนออกจากชุมชนหรือเครือข่ายทางสังคมอันนี้ ส่งผลให้การประกวดไม่ต้องมีบริบทใดๆ มารองรับ จะจัดถี่แค่ไหน ต่างกรรมต่างวาระยังไง ในโอกาสอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น เพราะไม่จำเป็นต้องรู้หรือสนใจว่าใครเป็นใครอีกแล้ว

เรื่องการประกวดนี้ผมพูดได้เต็มปากเลยว่าเราเดินมาไกลกว่าฝรั่งหลายขุมนักครับ!!!!